Als je mij vroeger zou omschrijven, mijn schoolrapporten van vroeger zou lezen of als je zou aansluiten bij de oudergesprekken van vroeger dan zou je steevast horen of lezen: wat is ze een rustig meisje. Dat is precies hetzelfde als wat ik terug krijg in de rapporten van school van mijn oudste dochter en wat ik hoor als ik met andere ouders in gesprek ben. Ze is toch zo rustig. Ja, dat is ze. En ik ook.
Maar ondertussen moest je eens weten. Weten dat ik wel ontzettend gevoelig ben. En dat lees en hoor je niet altijd terug in de rapporten of de gesprekken. Nee, wat je hoort en leest is dat ik rustig ben. Maar niet wetende wat er in mijn koppie of in het koppie van die andere rustige kinderen afspeelt. Niet wetende wat ze gedurende de dag allemaal oppikken uit de omgeving of wat ze allemaal horen. Waar ze zich allemaal druk over maken, over datgene nog moet komen. Omdat dat brein zo hard aan het werk is en alle risico’s en scenario’s overdacht worden. Vaak, zonder dat jij het als moeder zijnde in de gaten hebt. En wat ze allemaal meenemen naar huis: naar die veilige basis die jij ze als moeder biedt.
Ze slaan het allemaal op. En komt het er altijd uit? Nee. Het probleem is vaak dat ‘deze gevoelige’ kinderen of ouders menen dat ze het allemaal zelf op moeten kunnen lossen in hetgeen ze ervaren. Ze menen dat ze een ander er niet mee lastig kunnen of mogen vallen. Of omdat het lastig is om er woorden aan te geven. Of ‘doe maar gewoon’, net als de rest. Want die hebben er ook geen last van en zeuren ook niet, toch?
Totdat ze gaan tekenen. Dan zul je verbaasd zijn wat er zich allemaal in dat koppie afspeelt. In het koppie van die gevoelige denker.
En jij? Hoe gevoelig ben jij?
