Ik had zojuist een interessant gesprek met mijn vriend. De aanleiding was dat we even kort hebben geëvalueerd hoe het wegbrengen van de kinderen naar school deze ochtend is gegaan. Toen kwamen we op een thema uit, namelijk het thema ‘moeten’. Ja, ik noem het maar even een thema want het is de afgelopen weken een aantal keren aan de orde geweest. Hij kwam in het gesprek met een mooie boodschap.
Ik hoor het ons zoontje nog zeggen: ‘maar papa, ik moet zoveel’. Ja jongen de hele dag zit er vol mee. Als er mensen of kinderen die gaan stuiteren van het woordje ‘moeten’ dan zijn het wel die gevoelige kinderen. Ze zijn bijna allergisch voor dat ene woordje. Ik moet zeggen dat het ook bijna verstikkend voelt als je overal dat woordje voorzet. Alsof er geen ruimte meer is om te bewegen. Niet vooruit, niet achteruit en niet naar links of rechts.
De boodschap kwam erop neer dat het zijn overtuiging is, waar ik volledig achter sta, dat het leren en de ontwikkeling vanzelf wel komt, maar dat de randvoorwaarden goed moeten zijn. Ja, dat is iets wat wel ‘moet’. We mogen er namelijk samen voor zorgen dat onze kinderen gelukkig zijn en lekker in hun vel zitten.
Met andere woorden: we hebben een belangrijke taak om voor onszelf en onze kinderen te zorgen en een voorbeeld hierin te zijn. Deze ochtend heb ik daar een interessant webinar over.
Maar, hoe kijk jij tegen het woordje ‘moeten’ aan?
