Laatst kreeg ik de vraag: kun jij jouw overprikkeling accepteren? Hoe werkt dat dan bij jou? Heb jij daar nooit last van en hoe vind je dat dan? Nou als ik overprikkeld ben, dan kan ik soms ook een klein monstertje worden. Dan reageer ik ook niet altijd zoals ik wil reageren. En geloof me: ik mopper dan ook op mijn kinderen, uit mijn frustratie en schiet in een rol die ik eigenlijk niet wil.
Om terug te komen op de vraag of ik het geaccepteerd heb? Ja, misschien op het allereerste moment zelf niet, omdat ik voel en merk dat ik zo ook niet wil zijn. Dan kan ik daar ook van balen. Maar vrij snel daarna weet ik ook dat het overgaat. Het gaat niet vanzelf over, daar moet ik ook actie voor ondernemen, namelijk:
1) accepteren dat het er is, hoe moeilijk dat op het moment zelf misschien ook lijkt
2) een keer diep in en uit ademen
3) mijn gedachten switchen naar hoe ik me wel wil voelen
4) voelen wat ik op dat moment nodig heb
Dat laatste kan verschillen van tijd tot tijd. Want ik heb ook niet altijd meteen de tijd om te gaan wandelen, te gaan fietsen of een uur van huis weg te zijn. De situatie laat het ook niet altijd meteen toe, want laten we eerlijk zijn, ik heb immers kinderen om voor te zorgen.
Maar er is dan toch wel een stap die ik wel kan zetten, al is het bijvoorbeeld zeggen dat ik de tafel afruim en de rest naar de woonkamer stuur of even tijd voor mezelf nemen voordat de kinderen gaan slapen. Of ergens een moment vinden om een hoofdtelefoon met muziek op te zetten.
Wat ook helpt: accepteren dat de overprikkeling misschien niet meteen weg is, maar dat ik er wel aan kan werken.
Voor jou, weet dat je niet de enige bent. Want wie sluit zich nog meer aan bij teamoverprikkeling?
