Vorige week zat ik heerlijk op een bankje in de zon op de speelplaats van de school van mijn kinderen. Ik was aan het wachten totdat de school uit was. En ik zat daar niet alleen. Nee, ik zat daar met twee andere moeders. We kwamen terug van een excursie van school met de kinderen. We hadden het zo over van alles en we kregen het over werk, de afgelopen periode en onze kinderen. Toen kreeg het gesprek een verrassende inhoud.
Ik was aan het vertellen over mezelf en mijn werk en toe zei een moeder ineens lachend: ‘ja, dan zou je eens met mijn dochter moeten gaan praten’. En de moeder gaf er een dikke glimlach van trots achteraan. Die kan zo gevoelig zijn. ‘Ja, of ik met jou’, grapte ik er achteraan.
‘Oh, ja, dat ook’, zei ze. Ze wist precies wat ik bedoelde. De moeder vulde namelijk meteen aan: ‘mijn dochter is echt een spiegeltje voor me’. Ik kan precies aan haar zien wanneer het bij mij teveel is. Als ik te lang door ga met werken, of te weinig tijd voor mezelf heb gehad. Dan helpt ze me eraan herinneren dat ik weer even gas terug moet doen. Dan wordt ze onrustig, omdat ik ook onrustig ben. Misschien niet altijd in gedrag, maar wel in het hoofd.
Maar dat moment op dat bankje was lekker. We genoten alle drie van het zonnetje. We zaten er allemaal rustig bij. Er waren even geen spiegeltjes in de buurt. Die waren op dat moment ook niet nodig. In het bos genieten van de kinderen, struinen door de dennenappels en genieten van de zon. Dat waren de juiste ingrediënten voor die ochtend.
En jij, heb jij een spiegeltje in huis?
