Dan ben je net vier jaar en dan mag je naar school toe. Vol vertrouwen stapte hij maandagochtend het klaslokaal binnen. Als instromer mochten wij (ik en zijn grote zus) achter hem aan het klaslokaal instappen. Of dat een geluk is, ja denk het wel. Ik heb nu kunnen zien hoe hij het heeft gedaan, alleen al door naar zijn lichaamshouding te kijken. Wat ik zag had ik ergens wel verwacht. Hij richt zijn blik naar beneden en contact met hem maken is moeilijk. Ik zie dat hij gelijk in een overlevingsstand schiet. Op dat moment komt er weinig bij hem binnen en loopt hij er maar een beetje verloren bij.
Hoe de tweede dag ging? Nog wat moeizamer dan de eerste dag. Het was huilen, huilen en huilen zodra hij de leerkracht zag. Hij hield zich groot, totdat hij bij die drempel aankwam. Wat er gebeurde op deze tweede ochtend? Het heeft alles te maken met het opslokken van ervaringen en triggers van de eerste dag en alles wat hij daarvoor aan ervaringen heeft opgedaan. In één dag kan er al ontzettend veel gebeuren in zo’n koppie van een gevoelig kind, omdat hij nu eenmaal ontzettend open staat voor alles wat er om hem heen gebeurt. Dat brein werkt zo snel en legt allemaal verbanden en maakt associaties. Bij uitspraken, gedragingen van zichzelf, andere kinderen en leerkrachten. Dat brein staat niet stil en gaat in overlevingsstand, omdat alles nieuw is en ontzettend hard binnenkomt. Het gaat nadenken, risico’s inschatten en ‘wat als’ scenario’s bedenken.
Dus dan is over de drempel van het klaslokaal stappen de tweede ochtend al meteen lastiger dan de eerste ochtend, als al die ervaringen er nog niet zijn. Met tranen als gevolg. En dan moet ik als moeder nog naar huis, met deze ervaring achter in mijn broekzak.
En wat ik dan kan doen? Een van de belangrijkste dingen die ik kan doen is aandacht besteden aan mezelf. Het loslaten en het vertrouwen hebben dat het goed komt. Hem het vertrouwen geven dat het iedere dag steeds een beetje beter gaat. Hem liefde geven als hij thuis komt. Dit allemaal kan niemand anders dan ikzelf.
