Je zult niet de eerste moeder zijn die een kind tegenover zich heeft staan en zich zeer ongemakkelijk begint te voelen als je kind helemaal overstuur uit school komt. Althans, je ziet je kind aan komen lopen uit school en er lijkt niets aan de hand te zijn. Maar dan ineens, is het schoolplein te klein. Je gaf namelijk een antwoord op een vraag, maar het was niet het juiste antwoord in de ogen van je kind. Ze had iets anders willen horen. En dan begint het.
De tranen komen bij je kind. Ze begint om zich heen te roepen en te schreeuwen. Ze laat zich op de grond vallen en er komen nog meer tranen. En jij? Je draait wat ongemakkelijk om je heen. Je merkt dat je wat roder begint te worden. Je voelt gewoon die prikkende ogen van de andere moeders in je rug. Je hoort de woorden van de andere moeders in je oren. Hoe langer het duurt, hoe ongemakkelijker je begint te voelen. Want, je hebt je kind niet onder controle. En dat hoor je wel te hebben toch?
Je hebt geen idee wat er zich op school heeft afgespeeld, of wat er in die tijd is gebeurd dat je ze ’s ochtends weg hebt gebracht en aan het einde van de schooldag hebt opgehaald. Je hebt geen idee. En moet je het op dat moment weten?
Nee, op dat moment niet. Het enige wat je op dat moment mag doen is er zijn voor je kind. Je kind troosten, de woorden aanhoren die er op dat moment aan één stroom uit komen. Er met volle aandacht zijn. Dat is wat je mag doen. En die prikkende ogen en die woorden die je hoort van andere moeders laten zijn voor wat het is.
